Dat meisje van vroeger
Ineens voelde ik me weer het meisje uit groep 4, of uit de 2e klas, want zo noemden wij dat nog. De onderwijzer stond voor de klas. Hij stak waarschuwend zijn vinger op en was boos. Hij gaf een donderpreek! We kregen er allemaal van langs en we kregen de opdracht om beter naar hem te luisteren! Hij bedoelde dat we hem moesten gehoorzamen en dat we moesten doen wat hij ons opdroeg.
Zo klein als we nog waren; we voelden ons nog kleiner worden. Het werd muisstil in de klas, niemand durfde nog wat te zeggen en natuurlijk gingen we daarna braaf doen wat ons was opgedragen.
Een oude ervaring die lang blijft hangen
Dat zo’n ervaring lang kan blijven hangen, realiseerde ik mij kortgeleden nog.
Ik had mij aangesloten bij een groep ondernemers die het doel heeft om netwerken naar een hoger nivo te tillen. Op een gegeven moment werd besloten dat we met deze groep een groeistap zouden maken. Dat betekende dat er een bestuur zou worden aangesteld en dat allerlei mensen taken kregen toebedeeld. We werden toegesproken door de initiatiefnemer en toen het ging over het toedelen van de functies en taken, rechtte hij zijn rug, verhief hij zijn stem en zei: “als je wordt benaderd voor een functie, dan is weigeren geen optie!” Het werd muisstil…
Volwassen reageren
De setting waarin het plaatsvond en de toon waarop, maakten indruk op mij. Eerst voelde ik me klein worden. Daarna praatte ik het goed voor mezelf: “als je deel uit wilt maken van deze club, dan moet je ook bereid zijn om er een rol in te nemen”.
En vervolgens dacht ik: Wat is dit? Wij zijn toch geen schoolkinderen? Ik ben toch niet meer het meisje van 8 dat de les gelezen krijgt??? Ik ben een volwassen vrouw die haar eigen keuzes maakt en zich niet langer de les laat lezen door een ander. Ik voelde me groter worden en in gedachten schoof ik met mijn handen de woorden van mijn schouders. “We zullen wel zien”, was mijn gedachte.
Hoe makkelijk het is om in oude patronen te vervallen
Vervolgens realiseerde ik me hoe makkelijk je terug kunt vallen in oude patronen. Patronen die misschien ooit, in een andere fase in je leven, passend en behulpzaam waren maar die dat nu helemaal niet meer zijn. Ze kunnen getriggerd worden door iets kleins en waarschijnlijk ben je je er de meeste tijd helemaal niet van bewust. Ik vond het een mooie ervaring om me er weer eens bewust van te worden hoe dat werkt.
Ik ben heel benieuwd hoe dat voor jou is. Herken je dat? Zo ja, wil je het hieronder dan delen? Dank je wel!
Birgitte Woltman werkt met 45+ vrouwen met een veeleisende baan of eigen bedrijf die het gevoel hebben stil te staan of vast te lopen in hun werk of leven. Ze hebben stressklachten en herkennen zichzelf niet meer en hebben het gevoel dat ze er alleen voor staan.
Birgitte helpt ze een keuze te maken die recht doet aan hun talenten, competenties, levenservaring én aan hun verlangens en ambities.
Download hier het gratis e-book “Hoe jouw droomwerk zich in 3 stappen onthult”.
wat een ‘leuk’ en herkenbaar verhaal. En ja het is merkwaardig dat deze ervaringen zo lang blijven sluimeren en we ons daarvan niet bewust zijn. Proficiat dat je het herkend hebt, helpt mij ook weer om deze emotie sneller te herkennen en er eventueel iets mee te doen.
Ook leuk dat je schrijft dat je deze woorden van je schouders veegt, die had ik nog niet gehoord 🙂
Kijk nu al uit naar je volgende blog, groetjes Anneke
Hallo Anneke, dank voor je reactie. Fijn dat je er ook wat aan hebt.
Weet je, de herinneringen uit je jeugd kun je vaak nog wel oproepen en dan herken je het. Maar er zijn ook herinneringen waar je de plaatjes niet zomaar bij paraat hebt. Je reageert dan soms op nieuwe situaties vanuit een oud, onbewust gevoel. Vanuit je overlevingsmechanisme of vanuit overdracht, zoals de vaktermen daarvoor zijn. Dus: als je soms het gevoel hebt: wat reageer ik eigenlijk overdreven of raar op een bepaalde situatie, dan kan dat daardoor komen. Geeft niks, als je je er maar bewust van wordt en bedenkt dat je ook anders kunt reageren.