Krachtige keuzes tijdens de coronacrisis

Welke geschiedenis vertellen de toekomstige oma’s?

Met al de herdenkingen rondom 4 en 5 mei, dacht ik terug aan een gesprek dat ik hoorde tussen een kleindochter en haar oma. Zij vroeg: “Oma, wat heb jij op school geleerd over de 2^e Wereldoorlog?”  Oma antwoordde haar: “tja, weet je, ik was ongeveer zo oud als jij nu, toen het allemaal gebeurde en ik heb het niet geleerd op school maar ik heb het meegemaakt.” En natuurlijk vertelde oma verder over wat ze had meegemaakt.

Stel je voor, het is een jaar of 20 verder. Je zit met je kleindochter in het zonnetje en ze vraagt: “Oma, wat heb jij op school geleerd over de coronacrisis?” Wat is dan jouw antwoord, wat ga jij vertellen over jouw geschiedenis?
“Tja, weet je, ik heb dat niet geleerd op school want ik heb het meegemaakt.
Het gebeurde toen jouw vader nog studeerde. Van de ene op de andere dag waren de scholen en opleidingen dicht en was je vader de hele dag thuis. Daar waren we niet aan gewend want hij woonde op kamers maar omdat hij niet veel kon doen, kwam hij veel en lange periodes naar huis. Soms vertrok hij weer naar zijn kamer en zijn vrienden, maar eigenlijk mocht hij die niet eens zien.
Opa en ik moesten thuis werken en samen met Juliette, jouw tante, die ook thuis studeerde, was het soms best een chaos.

Gezellig en gestress

Het was soms hartstikke gezellig omdat we weer met zijn viertjes waren en soms was het gestress, we konden niet weg, zaten elkaar op de lip en de huishoudelijke dingen moesten ook doorgaan, de was, stofzuigen en de boodschappen. In het begin was dat het enige uitje en omdat je maar met 1 persoon een winkel in mocht was het soms bijna ruzie over wie deze keer mocht. Je kunt je dat bijna niet voorstellen he?” vroeg oma aan haar kleindochter.

Ze knikte en oma ging verder en ze vertelde over hoe binnen de kortste keren het hele leven tot stilstand kwam en mensen hun werk kwijtraakten. En ze vertelde hoe onwennig het was toen we elkaar niet meer mochten omhelzen of zoenen en dat kleinkinderen niet meer bij oma’s en opa’s op bezoek mochten komen. En dan had je ook nog de raamvisites bij net geboren baby’tjes en bij mensen in instellingen. Dat was in-en-in verdrietig omdat oudere mensen in verpleeghuizen helemaal verstoken waren van bezoek, een knuffel of een arm om ze heen.

Tijd om stil te staan en tijd voor reflectie

“Hoe hield jij het zelf vol, Oma, want het duurde toch best lang?” vroeg haar kleindochter. Oma gaat verder: “In het begin vond ik het best beangstigend omdat ik bang was dat mensen waar ik van houd ziek zouden worden en erger nog, eraan dood zouden gaan. En soms werd ik verdrietig omdat het helemaal niet duidelijk was of er ooit een vaccin zou komen of welke medicijnen zouden helpen. We hadden geen idee hoe lang het allemaal zou duren.

Krachtige keuzes maken

Omdat ik ook niet wist of mijn baan nog zou bestaan als de hele coronacrisis achter de rug was, ben ik eens rond gaan kijken en heb ik de touwtjes zelf in handen genomen.

Door het gedwongen stilstaan werd het een tijd voor reflectie en nam ik eindelijk de tijd had om eens naar mezelf te luisteren en te voelen wat ik je voelde. En om dat goed aan te pakken, heb ik toen ook een coach opgezocht. Zij zorgde ervoor dat ik krachtige keuzes maakte en vond ik super leuk werk. Dat weet je, want dat doe ik nu nog steeds!”

En oma gaf haar kleindochter een dikke knuffel, want ze was blij dat haar vraag haar weer even had herinnerd aan een hoofdstuk in haar persoonlijke geschiedenis waarin haar leven een andere wending had gekregen.

Persoonlijke geschiedenis

Als je over een aantal jaren in jouw eigen geschiedenisboek van 2020 kijkt, wat wil je dan dat deze periode je heeft opgeleverd?
Welke persoonlijke geschiedenis schrijf jij nu en geef je mee aan de volgende generatie?